Blog van Jan Hut

Ik ben lang verward geweest door de termen universitaire studie en wetenschap! Ik dacht dat een universitair diploma je automatisch een wetenschapper maakt. Niets is minder waar! In deze blog, deel ik mijn nieuwe inzicht voor wat betreft het verschil tussen een universitaire studie en echt wetenschappelijk onderzoek – wel met mijn rechtse bril op. Want laten we eerlijk zijn: de academische wereld is soms een bubbel van linkse dogma’s, ver verwijderd van de echte wereld. Zie ook mijn eerdere blogs. Ik pak ook twee cruciale elementen aan die me dwars zitten: wetenschappers die zich buiten hun vakgebied profileren als alwetende experts, en het dedain waarmee de elite neerkijkt op mensen zonder universitaire opleiding. Laten me vertellen wat een universitaire studie écht inhoudt (volgens AI) en waarom wetenschap een ander beestje is.

Wat is een Universitaire Studie?

Een universitaire studie is een gestructureerd opleidingsprogramma aan een universiteit, gericht op het aanleren van bestaande kennis en academische vaardigheden zoals kritisch denken, analyseren en schrijven. Denk aan colleges, examens en een scriptie. Het doel? Een diploma (bachelor, master of doctoraat) dat aantoont dat je een bepaald niveau van kennis hebt over een vakgebied. In veel gevallen is het gewoon doorzetten. Maar laten we duidelijk zijn: je leert vooral om theorieën te begrijpen en te reproduceren, niet om ze direct toe te passen in de praktijk. Toepassing? Dat komt misschien later, met ervaring buiten de collegebanken. Of soms ook helemaal niet, dan ga je bijvoorbeeld de politiek in 🙂

Bijvoorbeeld: een student psychologie leert over Freuds theorieën of statistische analyses, maar dat maakt hem geen therapeut of datawetenschapper. Het diploma certificeert kennis, geen beheersing van het vak.

Wat is Wetenschap?

Wetenschap, daarentegen, is het proces van nieuwe kennis creëren. Het draait om het stellen van vragen, hypothesen testen, experimenteren en publiceren van originele bevindingen via peer-reviewed kanalen. Wetenschappers graven in het onbekende, falen vaak en leveren uiteindelijk iets wat de wereld vooruithelpt – of dat nu een nieuwe bacterie is of een economische theorie. Dit is keihard werken, niet het napraten van een studieboek.

Bijvoorbeeld: een bioloog die een nieuwe soort ontdekt en daarover publiceert in Nature doet wetenschap. Een student die een scriptie schrijft over bestaande biologische theorieën? Dat is studeren, geen wetenschap.

De Kloof: Studie vs. Wetenschap

Hier komt mijn rechtse bril om de hoek kijken. Universiteiten zijn vaak bolwerken van linkse ideologie, waar studenten worden klaargestoomd om binnen de lijntjes te denken. Een universitaire studie leert je om bestaande kennis te begrijpen, maar wetenschap vraagt om originaliteit en moed om tegen de stroom in te gaan. Hier zijn de verschillen op een rij:

• Doel: Een universitaire studie draait om educatie en het reproduceren van kennis. Wetenschap creëert nieuwe kennis.
• Proces: Een studie volgt een vast curriculum; wetenschap is open-ended en onvoorspelbaar.
• Resultaat: Een studie levert een diploma op; wetenschap levert innovaties of peer-reviewed publicaties.
• Vaardigheden: Een studie leert academische vaardigheden, maar toepassing vereist praktijkervaring. Wetenschap vereist directe onderzoeksvaardigheden.
• Deelnemers: Studenten studeren; wetenschappers onderzoeken.

Mijn rechtse blik: waar gaat het mis?

Door mijn rechtse lens zien ik een probleem: universiteiten zijn verworden tot fabrieken voor diploma’s en linkse dogma’s. Studenten worden volgepompt met theorieën over klimaat, diversiteit of globalisme, maar leren amper hoe ze die kennis in de echte wereld moeten gebruiken. Ze hebben een taalgebruik geleerd wat door de gewone man niet meer is te volgen. En wetenschappers? Die zitten vaak vast in een web van subsidies en politieke agenda’s. Neem klimaatwetenschap: miljarden euro’s worden gepompt in onderzoek dat vooral moet bevestigen wat de elite al wil horen. Waar is de onafhankelijke geest die wetenschap groot maakte?

Maar laten we twee pijnpunten toevoegen die de kloof nog groter maken. Ten eerste: wetenschappers die zich buiten hun vakgebied profileren als alwetende experts. Een viroloog die ineens opinies spuit over economie of politiek, en zichzelf nog steeds ‘wetenschapper’ noemt. Door mijn rechtse bril: dit is pure arrogantie. Hun expertise stopt bij hun eigen domein, maar ze gebruiken hun titel om autoriteit te claimen over alles. Uiteindelijk is misschien mijn kennis van sommige onderwerpen soms wel groter. (haal dat misschien ook maar weg) Het resultaat? Misleidende debatten en beleid gebaseerd op halve waarheden. In een samenleving gebaseerd op verdiensten, talenten en inspanningen zou dit niet getolereerd worden – blijf bij je leest!

Klotenzooi

Door mijn rechtse lens: dit is waarom we zo’n kloof hebben tussen de academische elite en het gewone volk. Die professors en afgestudeerden denken dat hun diploma hen experts maakt over alles – van economie tot samenleving. Maar zonder praktijk? Het is als iemand met een schriftelijke opleiding boksen. Zie ook waarom “slimme mensen domme dingen doen”.

Humoristisch gezegd: het is een klotenzooi op die universiteiten! “Ze denken dat als ze poepen, het niet stinkt,” zou mijn vader zeggen.

Ten tweede: het dedain waarmee de academische elite neerkijkt op mensen zonder universitaire opleiding. Die ‘ongeleerden’ – zoals boeren, ondernemers of vakmensen – worden afgedaan als dom of achterhaald. Door rechtse ogen: dit is elitair snobisme op z’n ergst. Want wie bouwt de samenleving echt? Niet de professoren met hun theorieën, maar de harde werkers zonder diploma die innovaties toepassen in de praktijk. Denk aan Bouwvakkers die in de praktijk moeten corrigeren wat ontwerpers hebben bedacht of uitvinders zonder universiteit-achtergrond. De universiteits bubbel vergeet dat echte wijsheid vaak buiten de collegezaal ligt, en dat minachting voor ‘het volk’ leidt tot een verdeelde samenleving maar ze zien het gewoon niet.

Een rechtse oplossing? Minder focus op abstracte theorieën / modellen en meer op praktische vaardigheden. Universiteiten moeten studenten voorbereiden op de echte wereld, niet op een bubbel van politieke correctheid. En wetenschap? Die moet vrij zijn van ideologische ketens, gedreven door feiten verdiensten, talenten en inspanningen.

Conclusie: tijd voor hervorming

Een universitaire studie is een leertraject, geen ticket naar wetenschappelijke glorie. Wetenschap is het echte werk: nieuwe kennis, nieuwe oplossingen. Een kritische instelling, soms op de grens van complotten. Maar in een wereld waar universiteiten links dogmatisme prediken, wetenschappers buiten hun vakgebied brallen en de elite neerkijkt op ‘ongeleerden’, is het tijd voor verandering. Laten we focussen op vakmanschap, praktische toepassing en vrije wetenschap zonder subsidies die de uitkomst dicteren.

En hieronder het fragment wat me geïnspireert heeft tot deze blog. Ook al eerder had ik hierover een blog hoe gaan we de verandering vorm geven? Anders blijft het een gewoon een klotenzooi.

Zie ook Marianne Zwagerman over “praktisch opgeleid” uit mijn hart gegrepen.

Zoals jullie weten, mijmer ik graag over waar de wereld naar toe gaat. Laatst kwam ik een video tegen over massapsychose – je weet wel, dat idee dat hele groepen mensen ineens losraken van de realiteit en meegaan in een collectieve waan. Voorbeelden uit het verleden zijn de heksenverbrandingen en de tulpenmanie. Het doet me denken aan die momenten waarop ik nu naar het nieuws kijk en denk: “Hoe kan dit? Waarom volgt iedereen dit zomaar?” Het voelt een beetje als die ongemakkelijke gedachte die je niet hardop durft te zeggen op een feestje. Maar goed, laten we er eens induiken. Want als wij niet praten over dit soort dingen, wie dan wel?

Eerst even: Wat is massapsychose eigenlijk?

Volgens de video: Massapsychose is geen nieuw verzinsel; het is dat fenomeen waarbij grote groepen mensen hun kritisch denken uitschakelen en meegaan in valse verhalen, gedreven door angst, propaganda of gewoon de behoefte om erbij te horen. Carl Jung  zei dat als mensen geen eigen identiteit hebben, ze die zoeken in de kudde. En die kudde? Die rent vaak achter spoken aan.

Mensen herhalen slogans zonder te snappen waarom, steunen bewegingen zonder onderzoek, en vallen anderen aan die durven te twijfelen. Het is alsof de samenleving in een hypnotische toestand raakt, waar logica plaatsmaakt voor emotie. Ik herken het wel uit mijn eigen omgeving: discussies die eindigen in ruzie omdat niemand echt luistert, maar alleen reageert op wat ‘de groep’ vindt. De mening over Trump is hier een voorbeeld van maar ook Gaza. Het zorgt voor twee kampen die ieder ook vaak statements gebruiken die door individuen niet eens begrepen worden.

Waarom gebeurt dit? En waarom nu?

De video duikt diep in de oorzaken. Angst is de grote brandstof, zegt het. En in onze tijd, met non-stop nieuws en social media, wordt die angst continu aangewakkerd. De beelden van Gaza, het weer of Ukraine worden letterlijk dagelijks in ons gebrand. Om dan een afwijkende vraag te hebben maakt dat je buiten de groep staat. Bijvoorbeeld waarom zou Rusland de Northstream 2 op willen blazen, ze hoeven toch alleen de kraan dicht te draaien? Of dat Hamas het eigen volk gebrukt als schild is toch ook verschrikkelijk. Waarom moet in ieder weersbericht het woord klimaat vallen. 

Maar het engste? Degenen die erin zitten, denken dat jij de gek bent als je vragen stelt. Vragen stellen wordt gevaarlijk, nieuwsgierigheid ketterij. Ik denk aan mijn eigen ervaringen: tijdens de pandemie, of bij politieke debatten, waar je al snel gelabeld wordt als ‘complotdenker’ als je niet meegaat in de mainstream. Is dit vooruitgang, of zijn we gewoon als samenleving in de war? Zoals een trotse moeder zei over Jantje die mee loopt in het muziekkorps: ”Kijk eens mijn Jantje is de enige die in de maat loopt”. De video waarschuwt: het begint met desoriëntatie, gaat over in vereenvoudiging (zwart-wit denken), conformeren, agressie, en eindigt – hopelijk – in ontwaken.

Hoe ontsnap je eraan? Mijn eigen reflecties

Gelukkig is er hoop. De video geeft praktische tips: bouw een innerlijke firewall door vragen te stellen zoals “klopt dit wel?” of “Wie profiteert hiervan?” Reageer niet op alles wat je raakt – want geraakte mensen zijn makkelijk over te halen. Verbind met betekenis, via filosofie, geloof, natuur of wat dan ook. En bouw een gemeenschap van denkers en doeners, niet van echo kamers.

Ik voeg daar mijn eigen sausje aan toe: in mijn leven heb ik geleerd dat eenzaamheid soms een zegen is. Die momenten alleen, mijmerend over de wereld, helpen me om niet mee te gaan in de kudde. 

Het ultieme ontsnappen? Ontstijg de behoefte aan goedkeuring. Word je eigen kompas. Dat is geen rebellie, maar vrijheid. Ik probeer dat in mijn dagelijks leven: niet reageren op elke hype, maar observeren en meegaan met wat echt voelt.Dat is het best te doen in je eigen omgeving, met de mensen die je kent

Dus, wat nu?

De video heeft me aan het denken gezet over onze samenleving. Zijn we in een massapsychose? Of is het gewoon de menselijke natuur die doorslaat? Ik denk dat we meer moeten praten, meer vragen stellen, voordat stilte de norm wordt.

Herken je dit in je eigen leven? Laten we erover praten, voordat dat ook gelabeld wordt als ‘gevaarlijk’. Tot de volgende mijmering!